Moja podróż rozpoczęła się we Władywostoku. Następnie przejechałam przez całą Rosję, aż dotarłam do Finlandii. Zależało mi na tym, żeby odwiedzić najdalej wysunięty na północ punkt Europy, do którego można dostać się samochodem, więc przyszła kolej na Norwegię i Nordkapp. Potem pojechałam do Danii, skąd popłynęłam promem na Islandię. Później jechałam przez Polskę, gdzie odwiedzałam redakcję Classicauto. Teraz kolejno: Słowacja, Węgry, Rumunia, Bułgaria, Turcja, Gruzja i z powrotem Rosja, następnie Azerbejdżan, gdzie mam nadzieję dostać irańską wizę.

Moją pierwszą wyprawą była podróż po Ameryce Południowej. Zaczęłam w moim rodzinnym mieście, Medellin w Kolumbii. Stamtąd pojechałam do Patagonii, a mówiąc konkretniej, do miasta Ushuaia, przy granicy z Chile. Zajęło mi to osiem miesięcy. To było w 2007 roku.

Domyślam się, że nie siedziałaś długo w domu.

Kolejną podróż rozpoczęłam w 2010 roku. Ponownie ruszyłam z Medellin, ale tym razem w przeciwnym kierunku, do Ameryki Północnej. Z portu Cartagena de Indias w Kolumbii przetransportowałam Mercedesa drogą morską do Panamy, która była moją bramą do Ameryki Środkowej. Stamtąd pojechałam w stronę zachodniego wybrzeża kontynentu i przez Kanadę dotarłam aż do Alaski. Tam skręciłam na wschód, dojechałam do wschodniego wybrzeża i zaczęłam wracać na południe. Po objechaniu Zatoki Meksykańskiej od północy wróciłam do Meksyku, a potem do Kolumbii.

Pomysł na przejechanie Ameryki Południowej pojawił się dawno temu. Obiecałam sobie, że któregoś dnia wyruszę w podróż dookoła kontynentu. Gdy mój syn zrobił sobie rok przerwy w nauce i wyjechał do Szwajcarii, pomyślałam, że to doskonała okazja do rozpoczęcia czegoś zupełnie nowego.

Lubię dzielić się z ludźmi tym, co mam, i tym, co widziałam. Osoby, u których się zatrzymuję, pokazują mi swoją okolicę, miasta, miasteczka, swoją kulturę i historię. To jest coś wspaniałego, to napędza mnie do podróżowania. Właśnie dlatego wszystkie moje wyprawy planuję z pomocą serwisu Couchsurfing, na którym są oferty darmowego noclegu u prywatnych właścicieli, nierzadko na kanapie w salonie. Robię tak od początku. To świetna społeczność i jeszcze lepsi ludzie. Uwielbiam tę filozofię. Znalezienie odpowiednich osób często wymaga dużego wysiłku, ale to zawsze popłaca.

We wszystkie miejsca przyjeżdżam bez strachu i z otwartym sercem. Ważne jest dla mnie dzielenie się z moimi gospodarzami całą wiedzą i doświadczeniem, które zdobyłam po drodze, a także wszystkimi pozytywnymi emocjami, które w sobie mam. Gdy w drugą stronę idą podobne fale, wówczas wiem, że stworzyliśmy fundament do przyjaźni na całe życie.

Oczywiście. Każdy powinien tego spróbować. W wielu miejscach naprawdę można się poczuć jak w domu. To przepiękne doświadczenie.

Dowiadywanie się czegoś nowego o miejscach, o których dotychczas mogłeś tylko przeczytać w podręczniku albo przewodniku, jest czymś wyjątkowym. To działa tylko z drugim człowiekiem, gdy on ci to pokazuje. Taka wymiana doświadczeń niezwykle przypadła mi do gustu.

Czasem ludzie zatrzymują mnie na środku drogi. Na początku uwagę każdego zwraca auto. Kiedy orientują się, że jeździ nim kobieta, voilà! Znikąd robi się tłum. Często ludzie podchodzą, by po prostu spytać, skąd jestem i co tu robię. Zdarzało się też, że zatrzymywała mnie policja, ale nie po to, żeby wręczyć mandat, tylko by poprosić o wspólne zdjęcie i zapytać o rocznik... Oczywiście mówię o aucie, bo nikt nie chce wiedzieć, ile ja mam lat! (śmiech)

Tak naprawdę nie miałam wyboru. Mówiąc krótko, to był najtańszy samochód, na jaki mogłam sobie wtedy pozwolić. To było trzydzieści lat temu.

To prawda, szczególnie że Merce jest prawie tak stara jak ja! (śmiech) Bycie właścicielką Merce bywało trudne, a nauka utrzymania i serwisu przychodziła mi powoli. Z czasem mi się udało.

Pewnie! To Merce jest gwiazdą programu, nie ja. Zasłużyła na to, bo jak dotąd spisuje się znakomicie. Gdybym rozpoczęła tę wyprawę za kierownicą jakiegokolwiek innego auta, zwłaszcza nowoczesnego, to nikt by na nas nie zwrócił uwagi.

Oprócz podstawowych napraw, które robiłam na bieżąco, w żaden nadzwyczajny sposób jej nie przygotowałam. Choć przyznam, że zainstalowałam wygodniejsze fotele.

Tak. To moje auto i nie byłabym w stanie pojechać czymkolwiek innym. Doskonale ją znam. Wiem, jak działa każdy element i co trzeba zrobić, gdy coś się zepsuje. Dzięki temu Merce jest dla mnie łatwa w utrzymaniu, bo nawet gdy nie jestem w stanie sama zdiagnozować problemu, to mogę naprowadzić mechanika na źródło awarii.

Maksymalna przelotowa prędkość Merce to około 100 km/h. Myślę, że to niezły wynik, nie za wysoki ani nie za niski. Zbiornik ma pojemność około 14 galonów, czyli mniej więcej 53 litry. Największą odległością, którą pokonałam na jednym zbiorniku, było 429 kilometrów, więc średnie spalanie wyniosło wtedy nieco ponad około 8 kilometrów na litr. (ok. 12 l/100 km – przyp. red.).

Żartujesz? To alkoholiczka, pije bez ustanku! (śmiech) To dość wysokie spalanie. Co więcej, silnik nie najlepiej pracuje na waszej 95-oktanowej benzynie. Woli 89 lub 92 oktany. Z takim paliwem działa najlepiej. Jeżdżę nią od tak dawna, że od razu wiem, kiedy silnik dobrze „dogaduje” się z paliwem. Poza tym niskooktanowa benzyna jest po prostu tańsza. O ile pamiętam, to średnia cena za litr wyniosła równowartość 1,90 euro w Norwegii, a na Islandii aż 2,23. W Rosji ceny paliwa są podobne jak w Kolumbii, toteż tam mój portfel mógł odetchnąć.

Zdecydowanie. Przy dobrych chęciach mógłbyś złożyć drugie auto z tego, co mam w bagażniku. (śmiech) Wszystkie części kupiłam w Kolumbii i przywiozłam ze sobą. Zapakowałam je w torby i pudełka i pojechałam w siną dal.

Nigdy mi się to nie przytrafiło. Sporo z tych części nie wygląda na nowe, bo to regenerowane elementy. Zresztą w większości przypadków celników nie obchodzi zawartość kufra, bo samochód przykuwa całą ich uwagę. Nigdy nie zmienię mojego auta. To, że jest to Mercedes Ponton, nie ma żadnego znaczenia. Dla mnie ma znaczenie tylko to, że znam ją od podszewki i zatrzymam do końca życia. Kocham ją i tyle!

Nie bardzo, ale jestem przekonana, że już dawno przekroczyła granicę miliona kilometrów.

Póki co zdarzyło się to dwa razy, w obu przypadkach w Rosji. Ostatnio odwiedzałam mechanika w Kazaniu, gdzie naprawialiśmy uszkodzenia, których Merce doznała w wyniku stłuczki. Na szczęście rosyjscy spece dają radę, więc teraz jeździ jak dawniej.

Pierwszy raz pamiętam doskonale. Byłam we Władywostoku. Ledwo zdążyłam odjechać autem z portu, a już zauważyłam, że coś jest bardzo nie tak z silnikiem. Podjechałam do miejscowego mechanika. Przez elektronicznego tłumacza dowiedział się ode mnie, że Merce ma zapalenie oskrzeli i nie może oddychać. Zrozumiał mnie w lot i od razu wskazał na gaźniki. Po prostu wtrysnął do gardzieli gaźnika nieco samostartu, po czym otworzył przepustnicę. Auto zaczęło strzelać z wydechu jak karabin maszynowy, ale od razu zaczęło lepiej pracować. Jak mi później wytłumaczono, w komorze pływakowej zgromadziła się wilgoć. Wszystko przez te kilka tygodni, które spędziła w kontenerze na morzu. Do Władywostoku często przypływają importowane samochody, dlatego mechanik doskonale znał ten problem. Teraz i ja wiem już, o co chodzi, i następnym razem poradzę sobie sama. Potrafię też rozebrać, wyczyścić i złożyć cały gaźnik, ale to zajmuje więcej czasu, niż ta prosta procedura, którą pokazał mi ów mechanik.

W moim mniemaniu rosyjscy fachowcy są znacznie lepsi niż ci z Kolumbii. Mają więcej pasji i zaangażowania. Zawsze wiedzą, co naprawdę należy zrobić.

Będę jeździła Merce po świecie tak długo, jak będę mogła. Uwielbiam to. Mogłabym ją uczynić nieco bardziej praktyczną w podróżach. Przydałoby się poprawić ogrzewanie i odświeżyć układ jezdny. Nie potrzebuję campera, Merce w zupełności mi wystarcza. Ona polega na mnie tak samo, jak ja polegam na niej.

Mam konta na Facebooku i Instagramie, szukajcie ich pod nazwą „lucanaymerce”. Tam najlepiej obserwować moje postępy.